Niż wymiata ciało pedagogiczne

<!** Image 1 align=left alt="Image 212660" >Bezpowrotnie minęły czasy, gdy szkoła była stabilnym i pewnym miejscem pracy. Dziś etat w oświacie jest tak samo wątpliwy jak w podupadłej branży budowlanej czy kulejącym przemyśle.

Pochylając się nad losem zwalnianych nauczycieli nie można jednak zapominać, że wciąż są oni grupą uprzywilejowaną. Zachowali prawo do urlopów zdrowotnych, które mogą wziąć trzy razy w ciągu kariery zawodowej i to na wniosek lekarza pierwszego kontaktu. Taki urlop to idealna furtka choć czasowo chroniąca przed zwolnieniem.

Pedagodzy otrzymują też odprawy, gdy muszą odejść z pracy z przyczyn organizacyjnych, czyli wskutek słynnego art. 20 Karty nauczyciela. To równowartość półrocznego uposażenia płatna w ratach bądź jednorazowo. Do tego wiele samorządów zobowiązuje się, by pomagać zwalnianym nauczycielom w poszukiwaniu nowego zatrudnienia. Cóż, na takie preferencje liczyć nie mogą przedstawiciele innych profesji, których równie często bądź częściej dotykają kadrowe redukcje. <!** reklama>

Trudne decyzje, kogo zwolnić z pracy, podejmują dyrektorzy szkół. Niestety bywa, że nie kierują się przy tym wcale względami merytorycznymi, lecz układami towarzyskimi i własnymi sympatiami. Takie podejście powoduje, że niż demograficzny niejednokrotnie wymiata z placówek oświatowych jednostki wartościowe, pracujące z dziećmi z prawdziwą pasją. Na stanowiskach zostają wówczas ci przeciętni, lecz dobrze umocowani. A to szkole na pewno nie służy.