Wilki i owce na etatach

<!** Image 1 align=left alt="http://www.nowosci.com.pl/img/glowki/warta_ryszard.jpg" >Tylko w bajkach świat jest prosty jak drut i wiadomo, że owieczki zawsze są dobre i niewinne, a wilki zawsze złe. W tym zupełnie już niebajkowym - prawdziwym świecie sytuacja jest trochę bardziej skomplikowana. Na rynku pracy także.

Na stronach 1 i 8 piszemy o tym szczególnym typie pracodawcy czy szefa, który jest zmorą swych podwładnych. To jest rzeczywisty problem, bo arogant, chamidło czy wyżywający się na swych pracownikach frustrat spowodował niejeden życiowy dramat. Gdy bezrobocie idzie do góry, odwrotnie niż szanse na znalezienie pracy w znośnych warunkach i z normalnymi ludźmi, tacy właśnie mali, upajający się władzą dyktatorzy, upiory naszych biur, firm i urzędów mają swój czas.

<!** reklama>Jest jednak i druga strona, o której warto pamiętać. Tak jak nie każdy pracodawca jest wilkiem z psychopatyczną skłonnością do uprawiania mobbingu, tak nie wszyscy pracobiorcy są bezgrzesznymi owieczkami z monopolem na niewinność. Bywają wśród nich ludzie, którzy potrafią markować pracę, obijać się ile wlezie, świetni są w tuszowaniu własnej niekompetencji, zawsze pierwsi do narzekania i zawsze ostatni do tego, żeby to, co mają do zrobienia, zrobić porządnie. I dla których nawet okradanie swego pracodawcy nie stanowi problemu, bo jeśli firma jest państwowa, to „przecież niczyja”, a jeśli należy do prywatnego właściciela, to „bogatemu można”.

To prawda, że na rynku pracy to pracodawcy mają silniejszą pozycję i sensowne jest, by ci słabsi - pracobiorcy - mogli liczyć na wsparcie, czy to państwa, pilnującego prawa pracy, czy to związków zawodowych. Tyle tylko, że naiwne jest przekonanie, że ci słabsi zawsze i bez wyjątku na takie wsparcie zasługują. No, chyba że ktoś bardzo lubi wierzyć w bajki.